Een droom die op een spectaculaire manier is uitgekomen: Dit jaar bestaat Sportschool Da Graça, geleid door de gelijknamige stichter Antonio Da Graça, 25 jaar. Talloze sporters hebben onder zijn leiding door de jaren heen, zichzelf weten te overtreffen in het Kyokushin karate, in Muay Thai- en Kickboks-wedstrijden, maar ook in alledaagse situaties. Door zelfkennis, zelfvertrouwen. Een stuk opvoeding. Zijn voorbeeld en doorzettingsvermogen hebben geleid tot het ontstaan van maar liefst vier nieuwe sportscholen in de regio. Actief reporter Rob Verbunt zocht Antonio op.
Gedrevenheid
Antonio Zacarias Da Graça (S. Nicolau, Kaapverdië 1956) startte zijn carrière als vechter in 1978 bij de Nederlandse karatelegende Harry Couzijn. Bij Couzijn, een voormalig KNIL militair en fanatiek karate beoefenaar, lag de nadruk op discipline. Streng zijn voor elkaar en voor jezelf. "Het is een essentieel onderdeel voor het houden van een sportschool. De gedrevenheid. Onze leraar was in onze ogen een held. Hij dwong respect af. Hiermee was het zaadje, voor de werkwijze die ik later voor Sportschool Da Graça zelf zou hanteren, geplant." Sportschool Couzijn werd in de loop van de tijd overgenomen door Ruud Muller in Leidschendam. "Daarna richtten Nico en Gerard Gordeau met Allie Gordeau en ikzelf als assistent, de sportschool 'Kamakura' op in Den Haag, vernoemd naar een Japanse Shogun."
Droomteam
Het vechtsport-landschap in Nederland was volop in beweging. Met het Kyokushin-Karate, de full contact karatevorm van grondlegger Mas Oyama, vormden de gebroeders Gordeau, samen met Antonio en een handvol anderen zoals Ruud Muller, de Nederlandse selectie in de jaren '80. De bondscoach stelde de selectie samen, waarna die selectie zichzelf in stand hield. "Ondanks de concurrentie van andere goede vechters binnen de bond hielden we de deur potdicht. Simpelweg door de beste te zijn, te blijven. Er was binnen die groep geen ruimte voor recreatieve training. Er werd alleen hard gevochten. Natuurlijk, naast de gevechtstrainingen in Den Haag, oefende ik thuisgekomen in Zoetermeer ook mijn Kata's, de stijlvormen. Maar verder was het knokken. Met het 'droomteam' haalden we in die jaren diverse nationale en internationale titels binnen."
"In de toenmalige selectie heb ik een enorm doel bereikt voor mijzelf. Ik verloor mijn angst. Ik was gedreven en ging vanaf dat moment alleen nog voor boven de 100%. No pain no gain. De tekst 'never give up', is niet slechts een loze kreet op mijn shirt. Het tekent waar ik vandaan kom. Waar ik toe in staat ben en wat mijn overtuiging is, tot aan de dag van vandaag. Wat ik verder leerde? Teamspirit. In de selectie leerde ik met de anderen als team te werken. Ieder in de eigen rol. Een gesmeerde machine met trouwens ook een ander team ernaast: een eigen fanbase. We konden bij elk toernooi rekenen op een schare aanhangers. Ze reisden met ons mee in bussen en touringcars."
Nieuw begin
"Na de dood van Mas Oyama, viel de bond uiteen en ontstond er een vacuüm. Nieuwe mensen pakten het over. Eigenlijk is splitsen in zo'n geval een verzwakking. In die tijd waren er nog wel steeds toernooien genoeg, maar ons team was over de top heen. Mijn droom was altijd al het opzetten van een eigen sportschool. In overleg met de Gordeaus van Kamakura in Den Haag, begon ik met Kamakura in Zoetermeer. Eerst in een ruimte bij de Toverberg, daarna in de Driesprong. Wat ik aanbood aan Zoetermeerse belangstellenden? De harde Kyokushin stijl. Daarnaast het Kickboksen. Die toonzetting bepaalde vanaf dat moment dan ook mijn doelgroep: Hard. Natuurlijk veranderden er zaken. Ik ging werken met twee groepen: beginners en gevorderden. Iedereen werkte geconcentreerd en met discipline. Precies zoals het beeld wat ik vooraf had, over hoe successen geboren kunnen worden en wat daar essentieel in is. Ik benaderde talentvolle vechters in mijn school voor wedstrijdgevechten in de ring. Maar dat was geen verplichting." De wedstrijdtrainingen leidden ook bij de nieuwe generatie tot klinkende overwinningen in binnen- en buitenland. In de loop van de tijd verwelkomde Antonio het Tae-Bo in zijn school. Dat trok een geheel nieuwe doelgroep aan. Om het een serieuze plek te kunnen geven, volgde Antonio trainingen bij fitness-goeroe en Tae-Bo uitvinder Billy Blanks.
 |
 |
 |
 |
Kaapverdië
Antonio werd in 2012 door de Internationale Karate Federatie onderscheiden met de 5e Dan. Een enorme erkenning. Voor zijn staat van dienst als vechter, maar evengoed voor de maatschappelijke functie die hij als sportschoolhouder vervult naar zijn pupillen als het gaat om het overbrengen van zelfkennis, beheersing en respect. "Of ik nog steeds dromen heb? Natuurlijk. Dat mijn zoon Anthony deze school in de toekomst van mij overneemt en dat ik terug kan gaan naar Kaapverdië, liefst naar de plaats waar ik vandaan kom, om daar hetzelfde op te zetten. Ik ben trots dat ik naar Nederland ben gekomen toen. Ik voel me Nederlander. Maar ik ben ook Kaapverdiaan. De liefde voor de sport en mijn overtuiging, zou ik ook daar door willen geven. Ik zou ze willen leren dat het karate wat ik onderwijs niet een gevechtssport is, maar een levenswijze. Het maakt je niet alleen sterk in het gevecht maar in het totale plaatje van wie je bent. Ik zou ze 'Osu' leren. Een Japans woord om te bevestigen dat je de ander gehoord en begrepen hebt. Ik zou ze gemoedelijkheid leren in plaats van agressie."
Wat binnen de ring mijn sterkste wapen is? Ik houd van harde vuist-stoten. Ik stoot meer dan dat ik trap. Maar de sleutel tot een goed en effectief gevecht is de combinatie. Het opeenvolgend combineren van een (aantal) stoot- en traptechniek(en). Geen ruimte laten voor de counter van de tegenstander. Doorgaan. Ik zeg daarover altijd: 'Mijn machine heeft alleen een aan-knop'."
Geen einde
Tot slot: Iedereen heeft demonen waarmee moet worden afgerekend. Iedereen kent vijanden. Ook Antonio. "Mijn grootste vijand buiten de ring? Dat is dat ik mijn vrouw en kinderen tekort zou doen (lacht). Ik ben altijd in de dojo.” Een sportschool houden en onderscheiden zijn met de 5e Dan is iedere dag een stukje verder toewerken naar de perfectie. Kan dat na zo'n tijd nog? "Er is geen einde. Het enige einde is als je als mens niet meer bestaat."
Sportschool Da Graça viert het 25 jarig jubileum op 4 oktober in aanwezigheid van Burgemeester Aptroot.
Informatie over de activiteiten en lessen vind je op http://sportschooldagraca.nl
Tekst en foto's: Rob Verbunt
