Huiscolumnist Adri Smits bekijkt het Zoetermeerse nieuws op geheel eigen wijze. Nieuws kan hem ontroeren, verbazen, ergeren of doen verzuchten. Met zijn humor weet hij zaken echter feilloos te relativeren. Deze week: Samen alleen.
Weliswaar druilerig weer maar alleen is maar alleen, dus eens kijken of er elders wat te beleven valt. Onderweg oefenend op de eerste zin die niet over het weer mag gaan of mijn dagelijkse pijntjes.
Het Stadshart Zoetermeer ligt er uitdagend bij en ik zoek een bankje op met direct uitzicht op het winkelend publiek. Ik neem plaats naast een jongeman, ik schat twintig jaar oud. Hij is bezig met zijn training kleine motoriek rechterhand in combinatie met een staaroefening. Zijn linkerhand omklemt daarbij een telefoon met blijkbaar als uitdaging gedurende een half etmaal zo stil mogelijk houden. De vingers van de rechterhand lijken mij reeds zeer getraind, maar het trekken van de mondhoeken doet mij vermoeden dat er sprake is van enige spanning. Toch weet ik dat hij het nog uren kan volhouden. Dan gaat zijn telefoon. ‘Met mij.’ Dat klinkt duidelijk. En dan: ‘Moet dat?’ De zwaartekracht oefent nog meer kracht uit op de mondhoeken van de jongeman. ‘Oké, ik stuur wel een appje.’
Hij kijkt mij aan en waarschijnlijk heb ik een blik die smeekt om aandacht. ‘Oma is jarig, moet eigenlijk langs, maar ik stuur haar wel een appje om haar te feliciteren.’ Ik knik hem vriendelijk bemoedigend toe, waarna hij mij bedachtzaam lijkt op te nemen, staat dan op om al typend zijn weg te vervolgen welke dat ook moge zijn. Ook tot ziens, zou ik zeggen. Jammer, ik had hem graag even willen zeggen dat… Laat ook maar. Het is druk en zie dat een jonge vrouw blij is dat er een zitplaats vrij komt. Ze is net even wat sneller dan de dame met de rollator. Die dingen zijn soms ook zo onhandig. Het trainingsprogramma van de jongeman is blijkbaar een hype. Ook zij traint zich uiterst geconcentreerd. Dan gaat ze uit het niets zowaar praten. Verrast kijk ik haar aan, maar het is helaas niet tegen mij. Oordopjes. Ook zij telefoneert, maar op haar eigen manier. Dan rukt ze de oordopjes uit de oren en grauwt tegen mij: ‘Verdorie, moet ik weer langs mijn vader. Zie hem weken niet en dan belt hij zo maar. Kent u dat? Of heeft u geen kinderen?’ Ik open mijn mond om te antwoorden, maar krijg daar de tijd niet meer voor. ‘Wacht, ik stuur hem wel een appje dat ik niet kan. Dag mijnheer.’ Gelukkig, zij wel. Maar weg is ze. Hoopvol kijk ik naar de lege plek naast me en de drukte om me heen. Wie zal er nu naast me gaan zitten? Maar ach, wat maakt het uit. Het is tenslotte de week van de eenzaamheid.
Alleen
Eenzaam voelen
eenzaam zijn
en bedoelen
verzwegen pijn
luister
naar gefluister
hoor
ook tussendoor
tijd
heb je gekregen
tijd
heb je gezwegen
tijd
misschien nog maar even
tijd
om op tijd
aan de ander te geven
Adri Smits, meer lezen van Adri Smits: adrismits.auteursblog.nl
