Schrijfster Hilda Spruit bracht in oktober haar tweede boek Verschijningen uit. Dit vervolg op haar debuut Geestverwanten is een young adult roman met wederom de paranormaal begaafde Merthe in de hoofdrol. Hilda vertelt over de reis van dit boek en haar fascinatie voor het paranormale.
Het was in eerste instantie niet de bedoeling dat Geestverwanten een trilogie zou worden, maar mensen bleven vragen hoe het verder ging met Merthe. En eigenlijk had Hilda genoeg ideeën en ervaringen voor nog een boek. Ze had al snel een plot bedacht. Ze krijgt ideeën op de raarste momenten en overal in huis liggen daarom ook pennen en papiertjes. Toen het verhaal af was, heeft ze het een week of zes laten liggen en het daarna nog eens doorgelezen. Een uitgever gaf aan dat het echt wat ingekort moest worden. Dus is ze er opnieuw voor gaan zitten. Er zijn ruim 20.000 woorden geschrapt zonder dat het verhaal anders geworden is. Het resultaat is nog spannender; de lezer moet nu meer zelf invullen.
Het onderzoek vooraf aan het boek duurt langer dan het schrijven. Hilda bezoekt de plaatsen waar ze over schrijft, in dit geval Assen, en de Noorderbegraafplaats daar, die in het boek anders heet. Eén van de vrijwilligers van de Noorderbegraafplaats heeft ook een rol in het boek.
Inmiddels is ze alweer begonnen met deel drie, dat eveneens over Merthe en haar vriendinnen gaat. Het schrijven loopt door tussen de promotie van Verschijningen en het signeren en versturen van alle bestellingen. "Ik doe het met zo veel liefde, ik vind het zo ontzettend leuk. Er komen nu al zulke leuke reacties op het boek. Ik leef echt in een soort droom."
Boekpresentatie
De boekpresentatie stond in eerste instantie gepland tijdens het Boekenfestival van het Nederlands Thrillerfestival in Zoetermeer. Helaas ging de presentatie door de huidige crisis niet door. Gelukkig zijn er tegenwoordig met alle moderne communicatiemiddelen genoeg mogelijkheden om een online boekpresentatie te houden. Zoetermeer Actief filmde de boekpresentatie van Verschijningen in de Bibliotheek.
Regisseur Dennis Bots, die een Gouden Kalf won voor zijn verfilming van ‘Achtste-groepers huilen niet’, is alvast enthousiast over Hilda’s beide boeken. Hilda zocht eens contact met hem nadat ze een korte film van hem zag, waarin de hoofdpersonen aan glaasje draaien doen, net als Merthe en haar vriendinnen in Geestverwanten. Dennis wilde Verschijningen wel voor haar proeflezen, waarna hij deze quote voor het boek schreef:
‘Verschijningen neemt je mee in een wereld waar menig tiener nieuwsgierig naar en tegelijkertijd bang voor is. Vanaf pagina één kon ik het boek niet meer wegleggen, zo vlot, spannend en vooral beeldend is het verhaal geschreven.’
Schrijven
Hilda schrijft al zo lang ze zich kan herinneren. Als kind zat ze bij haar vader op kantoor en schreef daar al haar verhalen op een oude schrijfmachine. Ze herinnert zich nog zeer goed een verhaal over een verwarde professor die tijdpillen had uitgevonden. Hij liet de pillen, die eruit zagen als een soort zuurtjes ergens slingeren, waardoor zijn kinderen ze vonden en dachten dat het snoepjes waren. Natuurlijk aten ze de snoepjes en daardoor reisden ze naar andere tijden en beleefden allerlei avonturen. Toen het boek af was, vroeg Hilda’s vader bij een boekhandel of het verhaal misschien goed genoeg was om uit te geven. De eigenaresse vond het verhaal wel leuk, maar vond ook dat het tijdreizen al in de stripverhalen van Suske en Wiske was opgenomen, waarin professor Barabas een tijdmachine had uitgevonden. Dus vond ze het verhaal niet origineel genoeg om mee naar een uitgeverij te gaan.
Daarna schreef ze jarenlang gedichten, waaronder een aantal voor uitvaartondernemingen. "Mijn gedichten komen zomaar in mijn hoofd en die schrijf ik voor iedereen die ze maar lezen wil. Ik hoop dat mensen er troost uit kunnen putten, daar heb ik ze voor gemaakt." Ze ziet haar gedichten regelmatig op internet voorbijkomen, soms zelfs met een andere auteursnaam eronder. Hilda vindt het niet erg als haar gedichten gebruikt worden. “Ik schreef ze immers voor iedereen, dus wat mij betreft zijn ze gratis, maar wel graag met mijn naam eronder, want ook voor gedichten geldt het auteursrecht.”
Het paranormale
"Ik weet niet waar mijn fascinatie voor het paranormale vandaan komt. Ik ben gewoon heel nieuwsgierig." Van kinds af aan voelde ze dat er meer was. Haar vader had een gave. Het was bij hen thuis heel gewoon dat hij bepaalde dingen wist. Zo wist hij vaak wat ze dacht. En ook veel dingen die ze hem niet vertelde en waar hij niet bij was geweest. Ze kwam erachter dat dat niet zo gewoon was toen ze bij een vriendinnetje thuis was en merkte dat het daar heel anders ging. Ze vroeg: “Maar weet jouw vader dat dan niet?” Haar vriendinnetje zei: “Nee, hoe moet hij dat weten?” “Nou, mijn vader weet dat allemaal wel.”
Haar vader heeft ook op wonderbaarlijke wijze het leven van haar broertje gered. Vader was aan het werk toen hij een stem hoorde die hem tot tweemaal toe opriep om naar huis te gaan. Bij de derde keer heeft hij al zijn spullen uit zijn handen laten vallen en is hij naar huis geracet. Eénmaal thuis was hij net op tijd om Hilda's broertje te redden die een ongeluk had met hete frituurolie. Dat soort dingen gebeurden weleens in hun gezin. Een deel uit dit voorval heeft Hilda verwerkt in haar nieuwe roman Verschijningen.
Ze vroeg haar vader ook altijd om advies, want hij wist meestal wel wat ze doen moest. Maar soms liet hij haar ook wel aan haar lot over. “Dat moest,” vertelde hij later weleens “omdat je ook dingen moest leren. Anders zou je later niet sterk genoeg zijn om de dingen door te maken die je pad kruisen.” Hij is in 2011 overleden en ze mist hem nog altijd verschrikkelijk, maar gelukkig is hij nooit ver weg; ze voelt hem regelmatig om zich heen. “Zo’n mooie band kan nooit verloren gaan,” zegt ze, “zelfs niet door de dood.” In Verschijningen geeft ze hier ook aandacht aan.
Naarmate ze ouder werd, ging ze meer over het paranormale nadenken. Ze maakte zelf ook dingen mee, hoorde wel eens een stem die tegen haar sprak als ze verdrietig was. Of ze zag of voelde wel eens wat. En ze weet bij sommige mensen ook bepaalde dingen, die ze eigenlijk niet kan weten. Ze werd steeds nieuwsgieriger naar dat 'meer'. Ze volgde cursussen, liep mee met mediums, gaf zelf cursussen, werd Reiki-master en nog veel meer, maar erop uitgekeken raakt ze nooit. “Er is immers nog zo veel dat we nog niet weten. We gebruiken deze gaven, die we allemaal hebben, niet of nauwelijks,” legt ze uit.
Eigenlijk is paranormaal het verkeerde woord. Het is eerder heel normaal om een goede intuïtie te hebben, maar dat zijn de meesten van ons vergeten. En dat terwijl het een heel mooie toevoeging aan het leven is.
In ieder geval zijn de bijzondere belevenissen van Merthe en haar vriendinnen ook voor de schrijfster één groot avontuur geworden. "Een avontuur dat ik absoluut niet had willen missen en waarin vele stukken van mijn eigen leven zitten en, waarvan ik tijdens het schrijven, van mijn hoofdpersonage Merthe nog van alles heb geleerd!"
Tekst: Marije Ronteltap
Persfoto: Ceciel Rip fotografie
Overige foto's: Marije Ronteltap en Enrique Meseguer via Pixabay
