Wie stelt de vraag?
"Mag ik u iets vragen?", vraagt een geïnteresseerde man van middelbare leeftijd mij. Mijn lezing over 'hoe je optimistisch met tegenslag om kunt gaan' is net afgelopen. De bezoeker kijkt mij vriendelijk doch indringend aan. "Tijdens de lezing heeft u niet over tegenslag in uw leven gesproken. Mijn indruk is, dat u ook tegenslag hebt gehad. Hoe bent u daar mee om gegaan?". De bezoeker stelt de vraag en het is aan mij om daarop een antwoord te geven.
"Mijn zoon is enkele jaren geleden ernstig ziek geweest", begin ik mijn antwoord. "Zijn ziekte was een sluipmoordenaar. Vanaf zijn achtste jaar ging het steeds minder goed met mijn zoon. De ziekte sloeg in alle hevigheid toe, toen hij dertien, veertien jaar oud was. Ik stond erbij en keek er machteloos naar. Alle hulpverlening kon niet voorkomen dat hij uiteindelijk werd opgenomen." Net als deze bezoeker, stelde het leven mij een indringende vraag.
Familie, vrienden en collega's reageerden soms met de vraag 'Waarom juist hij?', nadat ik had verteld hoe het met mijn zoon ging. Deze vraag ging mij steeds meer irriteren. Ik werd er zelfs verdrietig van. Alsof er ergens een antwoord op deze vraag zou bestaan, dat ik nog niet had gevonden.
Worstelend met de ziekte van mijn zoon en deze vraag, stond ik op een zomeravond voor de badkamerspiegel. Ik keek naar mezelf, terwijl ik huilde. Behalve verdriet, voelde ik angst. De angst om mijn zoon, waarvan ik zoveel hield, te verliezen. Deze liefde werd plotsklaps sterker dan mijn angst. In dat heldere moment wist ik mijn antwoord op deze vraag die het leven mij stelde. Ik wilde 'zoveel mogelijk van mijn zoon te houden ondanks alles wat er gebeurde'. Ik wilde later nooit spijt kunnen krijgen, dat ik mijn liefde aan hem niet genoeg getoond zou hebben.
Het leven stelde mij, net als deze bezoeker een vraag. De waarom-vraag stellen is geen antwoord geven. Ik zocht en vond een persoonlijk antwoord dat mij zin gaf. "Dat is een mooi antwoord", complimenteert de bezoeker mij. Ik ben dankbaar dat ik tot op de dag van vandaag regelmatig tegen mijn inmiddels gezonde negentienjarige zoon 'Ik hou van jou' kan zeggen.
Ellen van Son
Zingevingstherapeute
Dit is de tweede column uit de serie van zes. De foto bij deze column is van een beeldje dat mijn zoon heeft gemaakt. Hij gaf mij dit beeldje, nadat hij uit het ziekenhuis was ontslagen.
Ik vind het leuk als u reageert. Mijn mailadres is
